Otwarcie wystawy Material Resistance i spotkanie z artystą | 12 września – 28 listopada, 2025 Galeria Nguyen Wahed

Material Resistance
Nguyen Wahed Gallery, 504 E 12th Street, Nowy Jork
Wystawa: 12 września – 28 listopada 2025

Wernisaż i rozmowa z artystkami: środa, 10 września 2025
17:00 – Przegląd wystawy
18:00 – Rozmowa z Anną Barlik i Marleną Kudlicką, prowadzenie: Izabela Gola
19:30–21:00 – Recepcja

Cztery wybitne polskie artystki, Magdalena Abakanowicz, Anna Barlik, Marlena Kudlicka, i Agnieszka Kurant, podejmują temat refleksji nad materialnością jako formą oporu i transformacji. Wystawa organizowana przez Nguyen Wahed Gallery i Instytut Kultury Polskiej w Nowym Jorku, stanowi pierwszą prezentację większości z tych prac w USA. Ekspozycja ilustruje, jak artystki eksperymentują z nowoczesnymi formami wyrazu, od tradycyjnej rzeźby po technologie cyfrowe i kodowanie. Material Resistance to też filozoficzna teza, według której myśl może przybrać materialną formę, a materia staje się nośnikiem znaczenia, oporu, i refleksji zyskując własny głos i intencje.

Po raz pierwszy za granicą prezentowana jest praca Magdaleny Abakanowicz – Butoh – Taniec – Rzeźba (1995), dokumentacja filmowa współpracy artystki z japońską grupą Asbestos Butoh. Choreografia oparta na rzeźbach z cykli Backs, Embryology i Mutants została pokazana w Warszawie w 1995 roku zrealizowana była w kontekście wystawy w CSW. Obecny pokaz Butoh – Taniec – Rzeźba w Nguyen Wahed z okazji 30-lecia performansu, w swoim amerykańskim debiucie bada cielesność, traumę, i rytm zbiorowego gestu.

Marlena Kudlicka i Anna Barlik będą prezentować nowe instalacje rzeźbiarskie reagujące na przestrzeń w swoim nowojorskim debiucie. Anna Barlik bada relacje przestrzeni, teorii koloru i systemów informacyjnych. Jej rzeźby, tworzone z danych kwestionują konwencjonalne odczytanie architektury demaskując ją jako narzędzie kontroli i oddziaływania społecznego. Nowe prace z cyklu Connections (2025), zrealizowane po rezydencji w Art Omi, badają jak systemy przestrzenne kodują ludzkie zachowania, przekształcając dane w interwencje rzeźbiarskie, i które także wchodzą w dialog z wcześniejszymi realizacjami m.in. na Biennale Architektury w Wenecji (2023) i w Zachęcie.

Marlena Kudlicka, w najnowszych seriach Black Discrete 00 i 01 (2025), kwestionuje matematyczną precyzję form, eksploruje napięcie między architektoniczną logiką a poetyckim odchyleniem, anomalią. Zaprojektowane specjalnie do przestrzeni galerii, dwie stalowe struktury będąc w dialektycznej relacji ze sobą, wprowadzają kontrolowane błędy w algorytmy konwencjonalnej architektury, i przywołują założenia konstruktywizmu. Rzeźby realizowane we współpracy z inżynierami i architektami z wykorzystaniem przemysłowych technologii, analizują semantykę i systemy komunikacyjne, przetwarzając precyzyjność matematycznego języka w finezyjną wizualną poezję. Jako rezultat powstają matematycznie precyzyjne stalowe formy, gdzie zakłócenia systemowe “usterki” kumulują się w eleganckie minimalistyczne rzeźby.

Agnieszka Kurant w Sentimentite (2022) materializuje dane emocjonalne pozyskane z sieci społecznościowych i przetwarza zbiorowe emocje w spekulatywny artefakt geologiczny. We współpracy z naukowcami analizuje dane sentymentalne z milionów postów na Twitterze i Reddicie dotyczących globalnych wydarzeń, takich jak lockdown COVID-19 czy krach cen ropy w 2020. Dane te są „mintowane” jako NFT, ewoluujące w przestrzeni cyfrowej, a następnie przekształcane w fizyczne rzeźby z żywicy akrylowej. Kurant bada cyfrową ekonomię i procesy kolektywnego tworzenia wiedzy, demaskuje architekturę kapitalizmu algorytmicznego i uwidacznia ukrytą afektywną pracę zakodowaną w zbiorowych emocjach społeczeństwa.

To właśnie zacieranie granic wydaje się tu najbardziej wymowne; granic między tym, co cyfrowe i fizyczne, pomiędzy konceptem a materią. Kudlicka wprowadza matematyczną precyzję w struktury przestrzenne, które zarazem dopuszczają błąd jako element konstrukcji. Barlik materializuje dane w formach architektonicznych, które kwestionują znane relacje człowieka z otoczeniem. Natomiast brutalna cielesność Abakanowicz zyskuje echo w algorytmicznej mineralogii Kurant.

Wystawa wspierana przez Instytut Adama Mickiewicza i Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, zorganizowana z okazji 25-lecia Instytutu Kultury Polskiej w Nowym Jorku.

Biogramy artystek (skrócone):

Magdalena Abakanowicz (1930–2017) to jedna z najbardziej wpływowych postaci w historii sztuki XX wieku. Przełomowe „Abakany” – monumentalne rzeźby z włókien – zrewolucjonizowały myślenie o tkaninie jako medium rzeźbiarskim. W swojej twórczości badała traumę wojny, relację jednostki i zbiorowości, cielesność oraz lęk przed utratą tożsamości. Jej figury – często pozbawione głów, anonimowe – stały się symbolami alienacji i pamięci zbiorowej. Uczestniczyła w Biennale w Wenecji (1980), wystawiała m.in. w MoMA, Hirshhorn Museum, Tate Modern, Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris. Jej monumentalne prace znajdują się w przestrzeniach publicznych m.in. w Chicago, Seulu i Litwie. Prace artystki należą do ponad 70 międzynarodowych kolekcji. Była profesorką ASP w Poznaniu i miała ogromny wpływ na kolejne pokolenia artystów.

Anna Barlik – artystka wizualna i wykładowczyni. Tworzy rzeźby, instalacje site-specific i rysunki, badając relacje człowieka z przestrzenią. Korzysta z malowanej proszkowo stali, syntetycznych form i koloru, by ujawniać napięcia społeczne i osobiste doświadczenia, przekształcając je w minimalistyczny język wizualny.

Autorka instalacji Datament w Pawilonie Polskim na 18. Biennale Architektury w Wenecji (2023). W 2017 roku obroniła doktorat na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a w 2025 roku uzyskała habilitację i tytuł profesora uczelni. Ma na swoim koncie liczne rezydencje artystyczne, m.in. w Finlandii, na Islandii i w Art Omi w stanie Nowy Jork (2025). Na Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych prowadzi zajęcia z kompozycji i struktur wizualnych oraz pracownię rzeźby.

Marlena Kudlicka– artystka wizualna pracująca na styku rzeźby i języka Jej prace balansują między precyzją a błędem, kontestując protokoły komunikacji, strategie pracy i semantykę przestrzeni.  Korzystając z metalu, szkła i proszkowego lakieru tworzy rzezby językowe, które przypominają gramatyczne instrumenty czy laboratoryjne formuły. Jej prace były pokazywane m.in. w Kestner Gesellschaft w Hanowerze, Hamburger Bahnhof w Berlinie, Ludwig Museum , Zachęcie, Muzeum Sztuki w Łodzi, CGAC Santiago de Compostela, MACBA Buenos Aires. Uczestniczyła w rezydencjach ISCP, Art Omi i Location One w Nowym Jorku. Jej realizacje znajdują się w kolekcjach muzealnych oraz w przestrzeni publicznej, m.in. CRP Orońsko i BTU Cottbus w Niemczech

Agnieszka Kurant Agnieszka Kurant to artystka konceptualna, która bada zacierające się granice między rzeczywistością a fikcją, pracą a kapitałem, naturą a technologią. Współpracując z naukowcami, programistami i filozofami, tworzy rzeźby, instalacje i NFT, które materializują niewidzialne procesy, takie jak emocje zbiorowe czy praca algorytmiczna. Jej „Sentimentite” (2022) to syntetyczny minerał stworzony z danych emocjonalnych z mediów społecznościowych. Kurant wystawiała m.in. w Guggenheim Museum, MoMA, Castello di Rivoli, Performa, Palais de Tokyo i biennale w Stambule. Jej prace znajdują się w kolekcjach publicznych i prywatnych. Reprezentowana przez galerię Fortes D’Aloia & Gabriel oraz Tanya Bonakdar Gallery.